Stikken
Je zou verwachten dat een kind dat in een loyaliteitsconflict zit, geholpen kan worden. Dat de favoriete beïnvloedende ouder een spiegel voor gehouden kan worden. En dat als deze ouder niet meewerkt aan contactherstel er ingegrepen kan worden. Want daar is jeugdbescherming toch voor? Dat kinderen veilig kunnen opgroeien? In mijn dochters geval kan en mag zij niet loyaal zijn aan haar moeder. Toestemming van haar vader (in woord, houding en gedrag) is niet aanwezig. Hoe kan dit meisje dan geholpen worden? Of gaan we eerst rustig achterover leunen en wachten totdat zij problemen gaat krijgen met het ontwikkelen van haar identiteit? Moeten we niet verontwaardigd zijn dat deze vader dit doet? Hij die notabene andere kinderen moet onderwijzen? Hij die ervoor kiest om zijn dochter te onderwijzen dat het oké is om je moeder te schrappen uit je leven. Dat je lelijk tegen haar mag doen en dat je mag zeggen dat je haar haat (ook al doe je dat van binnen niet). Dat je niet meer in verbinding hoeft te staan met je (moeders) familie. Ook als dat betekent dat je niet meer in verbinding staat met jezelf?
Wat het is
Ouderverstoting is een vorm van gedragsbeïnvloeding waarbij een kind zodanig gemanipuleerd en gehersenspoeld is door een ouder, dat het kind het gezag en de rol van de andere ouder niet meer accepteert (en niet meer loyaal kan zijn aan deze ouder). Tekenend voor ernstige ouderverstoting is als het kind ook geen contact meer heeft met zijn/haar familie. Opa's en oma's worden genegeerd, net als neefjes en nichtjes en alle andere relaties van de verstoten ouder. Terwijl het kind vóór de verstoting wel leuk contact had. Zo heb ik een archief vol foto's en filmpjes van mijn dochter die lol heeft met haar nichtjes, neefjes en haar stiefbroertjes. Hulpverleners kijken niet naar deze context. De hulpverleners vegen graag alle feiten weg onder de noemer 'vecht-schei-ding'.
Geen complexe scheiding
Hoewel er sprake is van een duidelijk patroon van slecht ouderschap, wordt er géén hulp geboden. De hulpverlening in Nederland is versnipperd en een vat vol tegenstrijdigheden. In het kader van een ontwikkelingsbedreiging bij mijn dochter (als ze moet opgroeien zonder haar moeder) heeft de rechtbank een ondertoezichtstelling (ots) opgelegd. Dit omdat ouders niet bij machte zijn om het op te lossen. De uitvoerende instantie (SAVE in ons geval) legt de verantwoordelijkheid weer terug bij de ouders en zegt vervolgens dat wij niet moeten 'strijden' en als ouders 'beter moeten gaan communiceren'. Mijn relatie met mijn dochters vader duurde nog geen jaar. Ruim 15 jaar geleden zijn wij uit elkaar gegaan. Snel en zonder bloedvergieten. Er is helemaal nooit sprake geweest van een 'vecht-schei-ding'.
Wangedrag
Wel is er sprake van een mislukte ouderrelatie. Mislukt doordat één partij weliswaar prima kan communiceren maar het verrekte moeilijk vindt om het belang van ons kind voorop te stellen en zich te houden aan afspraken, financiële verplichtingen en uitspraken van rechtbanken. Als moeder kan je alle narigheid wel overleven. De rechtszaken, de mislukte mediation, het altijd moeilijk doen over alles en het van mijn kant altijd water bij de wijn doen. Een kind moet daar geen last van hebben.
Tegennatuurlijk
Over hechting en loyaliteit zou de hulpverlening het eens kunnen zijn. Een veilige hechtingsrelatie van een kind met zijn ouders is belangrijk voor zijn/haar ontwikkeling. Goed ouderschap draagt bij dat een kind loyaal kan zijn aan beide ouders. Als een kind ineens een keuze maakt voor één ouder is dat op zijn minst tegennatuurlijk. Er zijn situaties waarbij een kind goede redenen kan hebben. Helaas worden deze redenen vrijwel nooit onderzocht. Maar als het kind als 't ware stikt in een loyaliteitsconflict, wordt er de andere kant opgekeken. De verstoten ouder wordt geadviseerd uit de 'strijd' te blijven, 'dan komt het vanzelf goed'. Het kind wil immers wat anders dus 'laten we de stem van het kind volgen'. Maar door te wachten wordt de kans op herstel alsmaar kleiner. Dat 'rust' niet werkt, heeft het 'Expertteam Ouderverstoting' al vastgesteld. Waarom wordt er dan nog steeds gewacht? Zal mijn dochter niet stiekem hopen op hulp? Want wie kan en gaat haar helpen? Wat doen we deze kinderen (en verstoten ouders en familie) aan?
